(2008, 2009, 2011)
text: Özen Yula video and performance: biriken video operator at GalataPerform: Ünal Bostancı production: biriken, Institut Français d'Istanbul with Istanbul Bilgi University - santralistanbul's support (rehearsals) running time: 50 mn.
“Molekül kelimesini istemiyorum, atom, evren, fizik kelimelerini de. Varlar ama, yoklar benim için. Kara deliklerle dolu evrenler bu dünyanın metaforu adeta. Her şey kayboluyor sonunda. Bir daha bulunmuyorlar hem de. Dünyanın kara deliklerinde yitip sonsuza karışıyorlar. Şu, sonsuz dedikleri neyse! O sonsuzun, hiçlik dedikleri şeyden ne farkı varsa!”
Hem “herkes”, hem de “hiç kimse” diye tanımlanan oyun kişisi süresi belirsiz bir suskunluktan sonra ilk defa konuşur. Kendini bulunduğu yere de, doğduğu toprağa da ait hissetmez; ihanete uğramış ve ihanet etmiştir.
Yakındoğu’da İhanet, Özen Yula’nın paranoyadan şizofreniye geçen bir toplumun izdüşümlerini yansıttığı “Yakındoğu” üçlemesinin ilk oyunu. Elli dakikalık monolog imgeler ve kelimelerin çarpışma alanına dönüşür; kişisel ve toplumsal felaketler, geçmiş ve gelecek birbirine karışır. Yakındoğu'da İhanet'in video ve oyuncu birlikteliği üstüne kurulu yapısı gösterildiği her mekânda, içinde bulunduğu alana göre şekillendirildi.
Geçmiş temsiller:
« Je ne veux pas le mot molécule, ni les mots atome, univers, physique. Ils existent, mais ils n'existent pas pour moi. Remplis de trous noirs, les univers sont presque une métaphore de ce monde. A la fin tout disparaît. Et ils ne réapparaissent plus. En se perdant dans les trous noirs du monde, ils se mélangent à l'éternité ! Et ça quelle que soit l'éternité qu'ils appellent ! Cette éternité, quelle que soit la différence avec ce qu'ils appellent le néant ! »
L’unique personnage de la pièce, à la fois « tout le monde » et « personne » selon son auteur, parle pour la première fois après un temps de silence indéfini. Il ne se sent pas appartenir au territoire qu’il habite, où il est né. Il a été trahi et il a trahi.
Trahison au Proche-Orient est la première pièce de la trilogie Proche-Orient d'Özen Yula ; elle traite d’une société qui passe de la paranoïa à la schizophrénie. biriken fait de ce monologue un lieu de collision d’images et de mots, où les catastrophes personnelles et collectives, passées et futures se mélangent. La mise en scène de la Trahison au Proche Orient se concentre sur la coprésence vidéo-interprète.
“They made all my friends into chips. In my head they’ve installed a kaleidoscope that they call life. Sometimes when I turn my head quickly, I see them randomly. It seems they don’t have any meaning on their own. With them all together and yet so scattered, it’s like a fuzzy picture of my past. It’s like they hadn’t ever lived, like they were parts of a fictional past. In the Near East children mature early and die early. They take their place in the kaleidoscope at once.”
Treachery in Near East is the first of the Near East trilogy, where Özen Yula reflects a society, which moves from paranoia to schizophrenia.
The character, who can be determined as "everyone" but also "no one", talks for the first time after a long time of silence. He doesn't feel that he belongs to where he is living or where he was born; he was betrayed and he betrayed. The 50 minutes monologue becomes a battlefield of words and signs; the personal and the social disasters, the past and the future are mingled. The structure of the play is based on video and actor relationship and it was built each time according to the space in which it was shown.
Past shows: